Geostrateške igre oko Bosne i Hercegovine

Analize

Sve procjene ozbiljnih svjetskih vojnih analitičara, govore da je sljedeći poligon za nadmetanje SAD-a i Rusije, upravo područje zapadnog Balkana, tako da poznavaoce prilika uopšte ne iznenađuje naslov iz Bloomberga. Pogotovo ako se uzme u obzir da je ruski uticaj na Balkanu osnažen kroz vojnu pomoć Srbiji, koja se ogleda kroz dostavu borbenih aviona MiG-29, zatim 30 komada tenkova T-72 i ostale vojne opreme, zajednička obuka, kao i kontraverzni “humanitarni” centar u Nišu, za koji mnogi vjeruju da služi za provođenje obavještajnih aktivnosti, zatim kroz učešće srbijanskih vojnih snaga u tripartitnoj vojnoj vježbi s ruskim i bjeloruskim snagama pod nazivom “Slavensko bratstvo 2018”.“Naredni ratni sukob između NATO-a i Rusije moguć je u najpodijeljenijoj balkanskoj državi”, naslov je teksta objavljenog 13. decembra 2018. u uticajnom američkom Bloombergu, ne doima se, uopšte, kao novogodišnja čestitka upućena građanima Bosne i Hercegovine. Geostrateške igre Sjedinjenih Američkih Država i Rusije zadnjih godina su najaktivnije od perioda kada je prestao da postoji Varšavski pakt (i faze stagnacije ruske vojne i političke moći), i to na nekoliko osjetljivih geostrateških područja. 
Tri značajne ruske vojne intervencije u posljednjih 10 godina
Međutim, tri događaja koja su se dogodila u zadnjih 10 godina, kao da su promakli američkim stratezima. Prvi je ruska vojna intervencija u Gruziji (2008. godine), što je bio jasan signal da Rusije opet želi postati velika vojna i politička sila, možda i supersila. Da podsjetimo, rat u Gruziji je izbio u augustu 2008. godine u regionima Južne Osetije i Abhazije, koje su se međusobno optuživale za pokretanje neprijateljskih dejstava kada je Gruzija razmatrala mogućnost da se priključi NATO-u. Ovaj kratki rat plaćen je stotinama života, desetinama hiljada raseljenih lica, a obje strane je ostavio u stanju zamrznutog konflikta. Ovaj kratkotrajni rat imao je dalekosežne posljedice. Rusija je glasala za priznavanje Južne Osetije i Abhazije za nezavisne države, što je bila odluka koju su zapadni lideri osudili, ali ruske trupe su ostale u oba regiona. 
Zanimljivo je da je The Economist još tada, u augustu 2008. godine, u uvodniku logično konstatirao da je napad na Gruziju dugo planiran, zato što Moskva ne želi tolerirati utjecaj Zapada na države bivšeg Sovjetskog Saveza, poput Ukrajine i Gruzije, te da neće dopustiti da te zemlje postanu članice NATO-a. The Economist je tada zaključio kako je obnovljeni ruski imperijalizam loša vijest za sve susjedne zemlje, lamentira nad činjenicom da Zapad nije mogao ništa poduzeti protiv ruske agresije na Gruziju, te poziva da se protiv Rusije pokrene čitav niz diplomatskih akcija, pri čemu upozorava da se Evropska unija ne bi smjela dijeliti kada je riječ o odnosu prema Rusiji. 
Međutim, mjere poput otežanog davanja viza, čvršćeg nadzora nad ruskim novcem na Zapadu ili izoliranja Moskve iz pojedinih međunarodnih integracija nisu mogle učiniti mnogo da se pokuša zaustaviti obnova globalne ruske vojne i političke moći. Takav scenario potvrđen je drugi puta tokom ukrajinske krize koja je trenutno (također) zamrznuta, ali na pozicijama koje su zadovoljile ruske strateške ciljeve. Odnosno, proruske snage čvrsto drže područje uz rusku granicu, a Rusija u potpunosti kontroliše zaposjednuti poluotok Krim.

Treći događaj koji je evidentno poremetio dosadašnje geostrateške pozicije je sirijski sukob, gdje snage sirijskog režima uz podršku Rusije stavljaju većinu teritorije pod svoju kontrolu. Rusija u Siriji ima vojne snage u najmanje pet područja: luke Latakija i Tartus, zatim zračna baza Hmejmim i vojna baza Šajrat, te u vojnoj bazi u Damasku. Osim toga, Rusija je Siriji dodijelila moćne raketne sisteme S-300, čime je Sirija dodatno zaštitila nebo iznad svoje države, pa čak i okolni zračni prostor, što su nedavno demonstrirali ispaljujući rakete na izraelske avione.
Analizirajući protekli desetogodišnji period kroz ove tri ključne vojne intervencije, dolazi se do procjene da je vojni uticaj Rusije u svjetskim razmjerama znatno uvećan. Pogotovo ako se uzme u obzir i posljednji ruski potez, nazvan i kao drzak, sa slijetanjem dva nuklearna bombardera “Tupoljev 160”, na aerodrom u Karakasu kako bi prisustvovali vojnoj vježbi u Venecueli. 
Ruski uticaj na Balkanu i u Bosni i Hercegovini 
Sve procjene ozbiljnih svjetskih vojnih analitičara, govore da je sljedeći poligon za nadmetanje SAD-a i Rusije, upravo područje zapadnog Balkana, tako da poznavaoce prilika uopšte ne iznenađuje naslov iz Bloomberga. Pogotovo ako se uzme u obzir da je ruski uticaj na Balkanu osnažen kroz vojnu pomoć Srbiji,  koja se ogleda kroz dostavu borbenih aviona MiG-29, zatim 30 komada tenkova T-72 i ostale vojne opreme, zajednička obuka, kao i kontraverzni “humanitarni” centar u Nišu, za koji mnogi vjeruju da služi za provođenje obavještajnih aktivnosti, zatim kroz učešće srbijanskih vojnih snaga u tripartitnoj vojnoj vježbi s ruskim i bjeloruskim snagama pod nazivom “Slavensko bratstvo 2018”. 

Balkan je zadnje dvije godina, po mnogim analitičarima, bio poprište hibridnog ratovanja, koje je na sličan način bilo uvod i u ukrajinsku krizu. Suprotstavljene strane su se nadmetale za ostvarivanje što većeg uticaja u Crnoj Gori, pa u Makedoniji, poslije čega su ove dvije države optužile Rusiju da je bila uključena u (slične) događaje kojima se nastojalo izazvati nerede i na vlast instalirati proruske političke opcije. Kako bi zaustavio, ili smanjio prodor ruskog uticaja na Balkanu, NATO je prihvatio Crnu Goru kao punopravnog člana, te se priprema teren za uključivanje Makedonije u ovaj vojni savez već u julu naredne godine. 
U izveštaju britanskog Komiteta za spoljne poslove, navodi se da su akteri poput Rusije, Kine i Turske popunili prazninu nastalu na Zapadnom Balkanu koga je  EU zapostavila u posljednjih deset godina. Ruski prodor na Balkan je u porastu, ali je sveukupni uticaj slab, zbog slabog ekonomskog prisustva u odnosu na jači ekonomski kineski i turski uticaj. No, ruski angažman na Balkanu je isprepleten sa špijunskim i obavještajnim operacijama. Najuticajniji ruski čovjek za regiju Balkana je Nikolaj Patrushev, bivši šef Vijeća sigurnosti Rusije, a drugi ključni balkanski strateg je Leonid Reshetnikov, takođe bivši dužnosnik ovog Vijeća – ovaj dvojac je ključni nosilac aktivnosti ruskog “povratka na Balkan”. 
Pišući o strateškim igrama na Balkanu New York Times navodi: “Kolijevka nastanka Prvog svjetskog rata Balkan je bio žarište i mjesto gdje se imperije, etničke grupe i vejroispovjesti dodiruju i nadmeću, a sada analitičari upozoravaju da ovaj region postaje poprište u nečemu što miriše na novi hladni rat”. Njujorški dnevnik dalje navodi da “Rusija širi svoj uticaj i diže etničke tenzije u balkanskim zemljama koje se nadaju pridruživanju EU, a rusko angažovanje u ovom regionu je već podstaklo Brisel da obnovi uspavane težnje ka proširenju”.
Na jačanje ruskog i drugih uticaja na Balkanu posljednjih mjeseci upozorili su i američki kongresmeni i senatori. Jedan od njih, senator Ben Cardin, nedavno je izjavio: “Ja se, svakako, slažem o postojanju Putinove težnje da ima nadmoć u regionu. Taktike koje on koristi i po kojima je poznat, podsjećaju na tehnike koje Rusija primjenjuje i u drugim regionima.” I ministrica vanjskih poslova Bugarske, Ekatarina Zaharjeva, stava je da na Zapadnom Balkanu postoje strani faktori koji imaju jak uticaj na neke zemlje, za šta odgovornost snosi i EU, jer nije bila dovoljno angažirana.
Ruska strategija na Balkanu
Ekonomski uticaj Rusije na zapadnom Balkanu koncentriran je u malom broju strateških poslovnih sektora kao što su energetika, bankarstvo, metalurgija i nekretnine. Rusija najviše koristi ovisnost ovih zemalja o gasu koji uvoze iz te zemlje na osnovu čega vrši i politički uticaj. Jedna od balkanskih država u koju su još od 2006. godine počela ruska ulaganja je Crna Gora, u kojoj je pored Norveške i Italije, Rusija među tri vodeća investitora. Bilans toga je 1,3 milijarde eura investiranog novca iz Ruske Federacije, 1.722 registrovane kompanije u Crnoj Gori u vlasništvu ruskih državljana, kostantni rast ruskih turista koji je dostigao 316.000 sa 2,87 miliona noćenja i oko 240 miliona eura novca prihoda po tom osnovu na godišnjem nivou, kupovina brojnih kuća i stanova, 24 miliona eura koje su ruski građani platili po osnovu poreza na promet nepokretnosti. 
Rusija, osim toga ostvaruje uticaj na Balkanu i kroz finansiranje medija koji djeluju u regiji pružajući podršku medijskim operacijama i propagandi, za šta je primjer novinska agencija Sputnik, u vlasništvu ruske vlade. Ova agencija ima ured  u Beogradu u kojem je zaposleno 30 radnika, i besplatno emituje svoje vijesti i druge sadržaje. 
Drugi značajan pravac ruske strategije na Balkanu je podrška poduzetnicima koji su pokazali sposobnost ekonomskog i političkog utjecaja diljem regije. Često se takva poluga oslanja na “crne račune”, gotovinu ostvarenu putem proxy računa i drugih sumnjivih izvora koji uključuju potencijalne veze s organiziranim kriminalom. Ekonomski uticaj Rusije u BiH ogleda se, uglavnom, u određenim investicijama u energetskom i bankarskom sektoru, preko čega se ostvaruje uticaj na političke i kulturne tokove.
Trenutno veći broj faktora ukazuje na geostrateške igre oko Bosne i Hercegovine, a napetosti su povećane prošle sedmice, kada su ministri inostranih poslova Sjevernoatlantskog saveza ponovno aktivirali program koji je bio neaktivan deset godina – Akcioni plan za članstvo, poznat kao MAP. Procjene NATO-a idu u smjeru da će prihvatanjem novih članica na Balkanu, zaustaviti širenje uticaja Rusije koja je osudila proširenje zapadnog vojnog saveza u njihovu “sferu uticaja”. Početkom ovog mjeseca ruski ministar inostranih poslova Sergej Lavrov optužio je NATO i Evropsku uniju za “ubrzavanje napora u daljem osvajanju regiona” nudeći zemljama Balkana “lažni izbor” da se moraju pridružiti ili Rusiji ili Zapadu. 
No, američki državni sekretar, Michael Pompeo, nema dilema oko toga da je Rusija agresivno pokušavala ojačati svoju poziciju na Balkanu, čemu se administracija predsjednika Trumpa suprotstavila. “Prijetnja da Rusija i dalje nastoji da agresivno ojača svoj utjecaj na Balkanu je stvarna i moramo se suprotstaviti”, izjavio je Pompeo na raspravi pred Odborom za vanjske poslove Senata. 
Istraživanja javnosti
Od bivših jugoslovenskih država, po istraživanjima javnosti, jedino javnost u Srbiji ne podržava pristupanje NATO-u, a protiv ulaska je 73 odsto ispitanika kako je pokazalo istraživanje CeSISD-a provedeno u junu 2015. godine. S druge strane na Kosovu je preko 90 odsto ispitanika za ulazak u NATO, a u Makedoniji preko 70 odsto.  

Istraživanje provedeno u BiH tokom augusta 2018. godine, koje je uradilo banjalučko Udruženje “Centar za lobiranje”, pokazalo je da pristupanje BiH u NATO želi 56 odsto građana BiH, dok je 37 odsto za vojnu neutralnost, a sedam procenata bi da BiH uđe u neki drugi vojni savez. Posmatrajući po gradovima, u Banja Luci je najveća podrška za vojnu neutralnost (76 posto), dok se za ulazak BiH u NATO-u izjasnilo 13 odsto anketiranih, a 11 procenata je za novi vojni savez. U Sarajevu je za NATO 72 odsto građana, u Mostaru 74 odsto.

Ulazak u NATO za BiH bi značio finansijsku stabilnost, povećanje bankarskog rejtinga, na međunarodnom planu BiH bi također puno dobila i bila bi više uključena u donošenje značajnih odluka. Sve ovo upućuje da bi se u atlanske integracije BiH trebala više uključiti stručna i naučna javnost, kao i sami građani, a ne samo političari.

Shares